Κάθε σχολείο αυτό τον καιρό βρίσκεται σε αναβρασμό...Πρόβες,χορωδίες,στολισμοί...Μια γενική χαρά,σαν κάτι όμορφο να περιμένουν όλοι,τόσο όμορφο όσο η αγάπη που γίνεται δημιουργία... Οι καθηγητές του σχολείου μας συμμετέχουν στη γενική χαρά και ετοιμάζουν και φέτος μια μικρή αγορά από γλυκίσματα...Ο καθένας φέρνει κάτι,ενώνονται...
...στολίζονται...
...και...πραγματικά "χριστουγεννιάτικα"...
...τοποθετούνται στο αίθριο του σχολείου...
...περιμένοντας...
σε μια άλλη γωνιά οι μαθητές της Γ΄Τάξης Θεοδοσίου Ιωάννης-Μηνάς,Καζόγλου Αποστόλης,Άντζελο Καπλάνι,Κομπογιάννης Στέλιος,Καραγιάννης Γιώργος,δημιουργούν στο μάθημα των Γερμανικών...
...και την Παρασκευή το πρωί η...χριστουγεννιάτικη γιορτή μας...που ετοίμασαν με κόπο πολύ οι μαθητές μας με το συντονισμό των κ.Παπανικολάου Βασιλικής και κ.Ζησοπούλου Χριστίνας...Η γιορτή ξεκίνησε με ύμνους από τη χορωδία μας με μαέστρο τον κ.Μαρινάκη Ιωάννη...
...για να ακολουθήσει δραματοποιημένο το έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα "Θείον Όραμα"...
...και η γιορτή μας τελείωσε με τραγούδια από τη χορωδία μας,πλαισιωμένα με πεζά κείμενα στο πνεύμα των Χριστουγέννων...
...και μετά από τον διαγωνισμό για τη βράβευση της πιο όμορφης αίθουσας...οι ευχές...για Καλά Χριστούγεννα...που τις στέλνουμε σε όλους σας...μαζί με τις ευχές μας για μια εποικοδομητική νέα χρονιά...με αγάπη,καλοσύνη,υπομονή,αλληλεγγύη...
...έτσι ώστε να γίνουν οι καρδιές μας φάτνη για να γεννηθεί η αγάπη,ο Χριστός...
Δεν είναι το ότι την εκδήλωση την επιμελήθηκε το σχολείο μας ο λόγος που μας άρεσε τόσο...Ήταν το γεγονός πως παρακολουθώντας την μια γλυκιά αίσθηση θαλπωρής μαζί και νοσταλγίας γεννήθηκε στην ψυχή μας...Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου...στο Πνευματικό κέντρο της πόλης μας...Πρωτεργάτες οι φιλόλογοι του σχολείου μας κ.Καρκαλέτσου Μαρία και κ.Παπανικολάου Βασιλική...
...σε συνεργασία με τον Σύλλογο "Ο Εσταυρωμένος",που δραστηριοποιείται στη διακονία των φυλακισμένων και των οικογενειών τους της πόλης μας,και την ενορία της Δράκειας...
...όλα άρχισαν με κέφι και μεράκι...Η έκθεση με εικόνες και βιβλία που ετοίμασε η φιλόλογος κ.Βαλασσά Ασπασία...
...η ετοιμασία των προγραμμάτων,το στήσιμο της εκθέσεως γλυκών της Μ.Ασίας,από τους μαθητές μας-εκπληκτική η συνεργασία και η αποτελεσματικότητα-...
...οι τελευταίες πρόβες...οι τελευταίες οδηγίες,οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις.Στην τεχνική βοήθεια ο π.Αμβρόσιος Γκιώνης και ο κ.Καλατζής Κων/νος...
...οι τελευταίες συνεννοήσεις ανάμεσα στην κ.Καρκαλέτσου και τη μαέστρο της χορωδίας μας-αγγελικές φωνές-κ.Χαϊντούτη Ελισάβετ...
...όλα αρχίζουν να αποκτούν μορφή..
...αβραμιαία πράγματα...
...πλησιάζει η ώρα...
,,,στην αναμονή...
...στην υποδοχή...
...η έκθεση βιβλίων...
...ο διευθυντής του σχολείου μας...πολύτιμος αρωγός στην εκδήλωση...
...η κ.Παπανικολάου..ακούραστη,εργατική όπως πάντα...
...η αίθουσα αρχίζει να γεμίζει...
...ο κ.Γαρουφαλής στην υποδοχή του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας κ.Ιγνατίου...
...και...Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ..σε μια κατάμεστη αίθουσα...με την προσευχή...
...ακολουθεί ο χαιρετισμός από τον Πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου "Ο Εσταυρωμένος"π.Θεοδώρου Μπατάκα...
...κι αμέσως μετά λίγα λόγια από τον εθελοντή του Συλλόγου κ.Ιωάννη Νικολόπουλο...
...στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι... χορευτές μας...μαθητές του σχολείου μας,που,με τη βοήθεια της γυμνάστριάς μας κ.Μάρθας Κακουλίδου στη διδασκαλία παραδοσιακών χορών...
...πραγματικά μας μάγεψαν...
...στο μικρασιατικό κυκλοτερή χορό Ρουμπαγιά...
...και καταχειροκροτήθηκαν...
...κι αμέσως μετά τον σύντομο χαιρετισμό από τους μαθητές που πήραν μέρος στην εκδήλωση..."Τα μπουγάζια του Αϊβαλιού"...
...και το πρώτο τραγούδι από τη χορωδία μας με τον τίτλο "Αναμνήσεις Σμύρνης"...στο σαντούρι ο Χατζηγεωργίου Δημήτριος,τον οποίο θερμά ευχαριστούμε...
...κι αμέσως μετά "Ο Ελληνισμός της Μ.Ασίας"...
...για να ακολουθήσει ένας ακόμη χορός-αντικριστός-η "Αλατσατιανή",παραδοσιακός χορός από τα Αλάτσατα της Μ.Ασίας...
...του οποίου τα λόγια αναφέρουν το Ναό της Παναγίας της Αλατσατιανής ή Μεσοσπορίτισας...
...που το ονομαστό μαρμάρινο τέμπλο της...
...φιλοτεχνήθηκε από τον πατέρα του τηνιακού γλύπτη Χαλεπά...
...στη συνέχεια..."Τρεις αιώνες,μια ζωή...θύμησες από τη γιαγιά Φιλιώ..."...
...και οι "Αρχαίοι άνθρωποι"...
...για να ακολουθήσει ο Απτάλικος...από τους χορευτές μας...
...και "Ο Φώτης Κόντογλου πρόσφυγας"...
...κατόπιν το διήγημα "Παραμονή Χριστούγεννα" του Φώτη Κόντογλου...
...ακολούθησαν τα "Κάλαντα Βυζαντινά","Κάλαντα Σμύρνης" ,"Η Παρθένος Σήμερον" και το "Λόγιο Ευχετικό Σμύρνης για το Νέον Έτος"...από τη χορωδία μας,που γλύκαναν τις ψυχές μας...
...έτοιμες να δεχτούν...
...το δραματοποιημένο έργο του Φώτη Κόντογλου...
...το "Βλογημένο μαντρί"...
Κάθε χρόνο ο Άγιος Βασίλης τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό, και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά. Μια χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. Ήτανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν τ’ ανοίγανε την πόρτα. Ο Άγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδής έχουνε ανάγκη, μ’ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν, κι ούτε πεινούσε, ούτε κρύωνε.Αφού βολόδειρε από δω κι από κει, κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφταξε στα ελληνικά τα μέρη, πού ’ναι φτωχός κόσμος. Απ’ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά, και τράβηξε κατά κει, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά. Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογκούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε.
Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ’ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ’να μικρό βουνό, κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. Άνοιξε την αυλόπορτα που ήτανε κανωμένη από άγρια ρουπάκια και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να τον σκίσουνε˙ μα, σαν πήγανε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνόντανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους.Ο Άγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε:«Ελεήστε με, χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο!».Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλικάρι ως εικοσιπέντε χρονώ, με μαύρα γένια˙ και δίχως να δει καλά καλά ποιος χτυπούσε την πόρτα, είπε στο γέροντα: «Πέρασε μέσα στ’ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά!». Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα. Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και τ’ ανασπάστηκε και τό ’βαλε απάνω στο κεφάλι του. Ύστερα φώναξε και τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Κι εκείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα, κι είπε: «Κόπιασε, παππού, να ξεκουραστείς».
Ο Άγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε: «Βλογημένοι νά ’σαστε, τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να πληθαίνουν ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας!». Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε η φωτιά. Ο Άγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά, κι η γυναίκα τού ’βαλε και μια μαξιλάρα ν’ ακουμπήσει.Ο Άγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του:«Βλογημένο νά ’ναι τούτο το καλύβι!».Ο Γιάννης μπαινόβγαινε, για να φέρει τό ’να και τ’ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά. Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μιαν αλλιώτικη λάμψη και εφάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν νά ’τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πυτιές που ήτανε κρεμασμένες σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια, και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε, όπως τρίζανε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε σαν τους αγγέλους πού ’ναι στον Παράδεισο.
Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο Θεός.Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα, μα πλούσια καρδιά : «Τη πτωχεία τα πλούσια!». Ήτανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, έβρισκε παρηγοριά. Γι αυτό κι ο Άγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του.Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, αρχόντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι ανθρώποι, πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο, παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου.Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στο γέροντα: «Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν’ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησία κοντά μας, μήτε καν ρημοκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μια φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και τη διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τά ’λεγε ένας γραμματιζούμενος, που έβγαζε λόγο στο χωριό, δυό ώρες από δω, κι από τις πολλές φορές που τά ’λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε : “Σκώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπάζιτι κι του λέγ’ : Τέκνου μου! Τέκνου μου!”. Αυτά τα γράμματα ξέρω…».Ήτανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνου και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του τρεις φορές. Ύστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε:«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων!». Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα του βύζαξε το μωρό και πήγε κι εκείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της.
Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ’ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να πει και το δικό του τ’ απολυτίκιο, που λέγει : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Έψελνε γλυκά και ταπεινά, κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε το σταυρό τους. Κι είπε ο Άγιος Βασίλης τον όρθρο και τον κανόνα της εορτής «Δεύτε λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει το δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση.Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα - Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε.Και, σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο Άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα κι είπε:«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!».Κι έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε: «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε: «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε: «του Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε: «του νοικοκύρη του Γιάννη του Βλογημένου!».Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει:«Γέροντα, ξέχασες τον Αι-Βασίλη!».Του λέγει ο Άγιος:«Αλήθεια, τον ξέχασα!».Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε:«Του δούλου του Θεού Βασιλείου!».Ύστερα έκοψε πολλά κομμάτια, και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε: «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου », «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».Λέγει πάλι ο Γιάννης στον Άγιο:«Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;».Του λέγει ο Άγιος:«Έκοψα, ευλογημένε!».Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος!
Έστρωσε η γυναίκα, για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να κάνουνε την προσευχή τους. Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε την δική του την ευχή, που τη λέγει ο παπάς στη λειτουργία:«Κύριος ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου…».Σαν τελείωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέγει ο Γιάννης :«Εσύ, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποιά παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Αι-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τί αμαρτίες μπορεί νά ’χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε!».Ο Άγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή αλλιώτικα: «Κύριε ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος Ιωάννης ο απλούς εστιν άξιος και ικανός, ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…».Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.
...και ακολούθησε το τραγούδι "Να 'μουνα για λίγο"...
..από όλα τα παιδιά που πήραν μέρος στην παράσταση...
...και που μας συγκίνησε πολύ...
...αμέσως μετά πήρε το λόγο ο Διευθυντής του σχολείου μας κ.Νίκος Αγγελόπουλος,για να απευθύνει χαιρετισμό...
...ακολούθησε ένα θεατρικό μονόπρακτο από τα μέλη της Ενορίας της Δράκειας,βασισμένο πάνω στην ιστορία του Μπάρμπα Πανώφ...
...και την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.Ιγνάτιος με λίγα λόγια...
...και με την προσφορά αναμνηστικού δώρου στο Διευθυντή του σχολείου μας κ.Αγγελόπουλο...
Η εκδήλωση ήταν πραγματικά συγκινητική...Αυτό μας το επιβεβαίωσαν τα σχόλια όσων την παρακολούθησαν...Από τη μεριά μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης γιατί μας πρόσφεραν μια ποιοτική βραδιά με πολύ έντονα συναισθήματα...Ευχαριστούμε λοιπόν τους: Οργανωτές:Καρκαλέτσου Μαρία
Παπανικολάου Βασιλική Συμμετεχοντες:Χαϊντούτη Ελισάβετ(μαέστρο)
Κακουλίδου Μάρθα(διδασκαλία παραδοσιακών χορών)
Βαλασσά Ασπασία (επιμέλεια εκθέσεων)
Π.Αμβρόσιο Γκιώνη (τεχνική υποστήριξη)
Καλατζή Κωνσταντίνο (τεχνική υποστήριξη)
Χατζηγεωργίου Δημήτριο(σαντούρι) Παρουσιαστές και ηθοποιούς:Κούρτη Δήμητρα,Κωστοπούλου Βασιλική,Καραγκούνη
Μαρία,Κομίνη Μαρία, Κομίνη Αγγελική,Κερμελιώτη Ιωάννα,Πέτρου
Κατερίνα, Μπιλιούρη Βασιλική,Πασιά Δημήτριο,Αγγελόπουλο Πέτρο,
Τσιτσιγιάννη Μαρία,Καραχάλιο Δήμο,Λούμα Βαρβάρα,Πούλιο Θεοφάνη,Κούρτη
Αλέξανδρο,Ζάρα Αθανασία,Πατέρα Στάθη. Χορευτές: Τσιρίκου Αλεξία,Νταοπούλου Αναστασία,Χατζηνικολάου Ευθυμία,Χότζα Ροζαλίντα,
Ταμβάκη Καλλιόπη,Τζίμα Μαρία,Τζίμα Τριανταφυλλιά,Τσιανάβας Αθανάσιος,Λορθές
Γεώργιος,Σταμούλης Αντώνιος,Κοντούλης Νικόλαος,Κοντοβάς Αλέξανδρος,Μπάρκας
΄Χρήστος,Ηλία Αικατερίνη. Χορωδία:Ντάιμου Κατερίνα,Τσαντού Θεοδώρα,Μπορλότου Ρίτσα,Τσιούνη Ραφαέλα,Μπιλιούρη
Βασιλική,Χαρίτου Αικατερίνη,Κονιστή Άννα,Ζέρβα Χριστίνα,Ευφραιμίδη Ανέλ,Ντάιμου
Χαρίκλεια,Χριστογιαννούλα Λεμονιά,Παπαδοπούλου Μαρία,Παπαθεολόγου Βασιλική,
Ρισιόζα Ρίτσι,Κούκα Αντωνία,Κουρκούβελου Παναγιώτα,Λούμα Βαρβάρα,Ταμβάκη
Καλλιόπη,Παναγοπούλου Μαρκέλλα,Λέκα Στέλλα,Κωστοπούλου Βίκυ,Νικολού Έλενα,
Ζορδομπά Μαρία,Μπουλογεώργου Μαρία,Ηλία Αικατερίνη,Σγατζή Νάσια,Χριστίνα
Αγγελοσοπούλου,Χρήστου Ελένη,Τόλιου Κωνσταντίνα,Μακούχα Βέρα,Δάρα Αθανασία,
Μαρτίου Φωτεινή.
...και φυσικά το Διευθυντή του σχολείου μας κ.Αγγελόπουλο και τους συναδέλφους για τη βοήθεια και συμπαράσταση...
