Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ...


                                        "Η επέτειος της 25ης Μαρτίου στο σχολείο μας"


  Το 9ο Γυμνάσιο Βόλου διοργάνωσε, όπως κάθε χρόνο, στις 25 Μαρτίου μια πολύ όμορφη και ζεστή γιορτή για να τιμήσει τους ήρωες του 1821. Τόσο οι μαθητές που έλαβαν μέρος στη γιορτή, όσο και οι καθηγητές που βοήθησαν στην πραγματοποίησή της, κατάφεραν να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν μέσα από εικόνες, τραγούδια και δραματοποιημένες αφηγήσεις
.

Πολλές στιγμές στη διάρκεια της γιορτής ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές, όπως η εξιστόρηση της πολιορκίας του Μεσολογγίου με τη συνοδεία του τραγουδιού  ‘’ Άκρα του τάφου σιωπή ‘’.  Η πείνα, η κακουχία και η σκλαβιά που άντεξε ο ελληνικός λαός, καθώς και η γενναία στάση του, μας θύμισε πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε τις ρίζες μας και τα κατορθώματα των προγόνων μας
.

 Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος και τόσοι άλλοι, είναι αυτοί που πρέπει να οδηγούν τα βήματά μας, ακόμη και σήμερα που βιώνουμε άλλου είδους δυσκολίες, μα εξίσου σημαντικές για την αξιοπρέπεια του λαού μας και το μέλλον του τόπου μας.

 Η ιστορία μας διδάσκει ότι ο Έλληνας έχει δυνατή και περήφανη ψυχή, δεν καταθέτει τα όπλα εύκολα και βρίσκει πάντα τον τρόπο να ζει ελεύθερος.
  
   Όπως χόρεψαν, λοιπόν, στο τέλος της γιορτής με λεβεντιά και χάρη, μαθητές και καθηγητές,

μακάρι έτσι ενωμένοι όλοι οι Έλληνες να αντιμετωπίζουμε κάθε κρίση και να φαινόμαστε αντάξιοι των ηρώων εκείνης της εποχής..
 

Άννα Κονιστή, Α’1
     
                                       

      ΚΑΙ    Η     ΠΑΡΕΛΑΣΗ     ΜΑΣ  
      
                                       

 
                                                   

                                                                                                          

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Σαλπάρουμε....


 ...η σχεδία....
"..ὣς ἔφατ᾽, ἠέλιος δ᾽ ἄρ᾽ ἔδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθεν·       225
ἐλθόντες δ᾽ ἄρα τώ γε μυχῷ σπείους γλαφυροῖο
τερπέσθην φιλότητι, παρ᾽ ἀλλήλοισι μένοντες.
ἦμος δ᾽ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,
αὐτίχ᾽ ὁ μὲν χλαῖνάν τε χιτῶνά τε ἕννυτ᾽ Ὀδυσσεύς,
αὐτὴ δ᾽ ἀργύφεον φᾶρος μέγα ἕννυτο νύμφη,              230
λεπτὸν καὶ χαρίεν, περὶ δὲ ζώνην βάλετ᾽ ἰξυῖ
καλὴν χρυσείην, κεφαλῇ δ᾽ ἐφύπερθε καλύπτρην.
καὶ τότ᾽ Ὀδυσσῆι μεγαλήτορι μήδετο πομπήν·
δῶκέν οἱ πέλεκυν μέγαν, ἄρμενον ἐν παλάμῃσι,
χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον· αὐτὰρ ἐν αὐτῷ    235
στειλειὸν περικαλλὲς ἐλάινον, εὖ ἐναρηρός·
δῶκε δ᾽ ἔπειτα σκέπαρνον ἐύξοον· ἦρχε δ᾽ ὁδοῖο
νήσου ἐπ᾽ ἐσχατιῆς, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει,
κλήθρη τ᾽ αἴγειρός τ᾽, ἐλάτη τ᾽ ἦν οὐρανομήκης,
αὖα πάλαι, περίκηλα, τά οἱ πλώοιεν ἐλαφρῶς.            240
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ δεῖξ᾽, ὅθι δένδρεα μακρὰ πεφύκει,
ἡ μὲν ἔβη πρὸς δῶμα Καλυψώ, δῖα θεάων,
αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῦρα· θοῶς δέ οἱ ᾔνυτο ἔργον.
εἴκοσι δ᾽ ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ᾽ ἄρα χαλκῷ,
ξέσσε δ᾽ ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν.          245
τόφρα δ᾽ ἔνεικε τέρετρα Καλυψώ, δῖα θεάων·
τέτρηνεν δ᾽ ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν,
γόμφοισιν δ᾽ ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονίῃσιν ἄρασσεν.
ὅσσον τίς τ᾽ ἔδαφος νηὸς τορνώσεται ἀνὴρ
φορτίδος εὐρείης, ἐὺ εἰδὼς τεκτοσυνάων,                   250
τόσσον ἔπ᾽ εὐρεῖαν σχεδίην ποιήσατ᾽ Ὀδυσσεύς.
ἴκρια δὲ στήσας, ἀραρὼν θαμέσι σταμίνεσσι,
ποίει· ἀτὰρ μακρῇσιν ἐπηγκενίδεσσι τελεύτα.
ἐν δ᾽ ἱστὸν ποίει καὶ ἐπίκριον ἄρμενον αὐτῷ·
πρὸς δ᾽ ἄρα πηδάλιον ποιήσατο, ὄφρ᾽ ἰθύνοι.            255
φράξε δέ μιν ῥίπεσσι διαμπερὲς οἰσυΐνῃσι
κύματος εἶλαρ ἔμεν· πολλὴν δ᾽ ἐπεχεύατο ὕλην.
τόφρα δὲ φάρε᾽ ἔνεικε Καλυψώ, δῖα θεάων,
ἱστία ποιήσασθαι· ὁ δ᾽ εὖ τεχνήσατο καὶ τά...............

...η τρικυμία....


311. Όμως τον είδε ανεβαίνοντας απ’ τους Αιθίοπες
312-13. ο μέγας Ποσειδών που σείει τη γη [...] / ν’ αρμενίζει στο ανοιχτό το πέλαγος·
χολώθηκε βαριά, και το κεφάλι του κουνώντας είπε μόνος του: 
315. «Αλίμονο. Έτσι λοιπόν και τόσο οι θεοί άλλαξαν γνώμη,
όσο εγώ βρισκόμουν στους Αιθίοπες;
Και να τος τώρα ο Οδυσσέας, τόσο κοντά
στη χώρα των Φαιάκων, όπου του μέλλεται πως θα ξεφύγει
από το δίχτυ της μεγάλης που τον βρήκε συμφοράς. 
320. Όμως κι εγώ το λέω, θα χορτάσει για καλά τη μαύρη μοίρα του.»
συντάραξε τον πόντο, συννέφιασε θάλασσα και στεριά,
ξεσήκωσε όλες μαζί τις θύελλες και τους ανέμους όλους,
έγινε η μέρα νύχτα, πέφτοντας ψηλά απ’ τον ουρανό. 
325. Λεβάντες και νοτιάς, άγριος 1 πουνέντες και βοριάς αιθερογέννητος
συγχρόνως φύσηξαν και σήκωσαν τεράστιο κύμα.
Λυθήκανε τότε του Οδυσσέα τα γόνατα, λύγισε η ψυχή του,
βάρυνε η γενναία καρδιά του, και μόνος του μιλούσε:

 «Άμοιρος και τρισάμοιρος εγώ. Τι άλλο, πιο μεγάλο, κακό με περιμένει;
330. Τρέμω μήπως όλα τα είπε αλάθευτα η θεά,
που μου προφήτεψε πως θα χορτάσω πάθη του πελάγου,
προτού πατήσω χώμα της πατρίδας.
Και να που τώρα όλα επαληθεύονται, αφού ο Ζευς
με τέτοια νέφη απ’ άκρη σ’ άκρη σκέπασε τον μέγα ουρανό,
335. τον πόντο τάραξε, η θύελλα λυσσομανά, σφυρίζουνε από παντού ανέμοι.
Καμιά πια σωτηρία, σκέτος όλεθρος. Ευτυχισμένοι
τρεις και τέσσερις φορές οι Δαναοί που είχαν την τύχη
στην ευρύχωρη Τροία να χαθούν για τους 2 Ατρείδες.
Κι εγώ μακάρι εκεί να ’χα τελειώσει [...].
343. Τότε θα με τιμούσαν και με του τάφου τα κτερίσματα,
το όνομά μου οι Αχαιοί θα το είχαν δοξασμένο. Μα τώρα το γραφτό μου
345. ήταν να γίνω λεία ανήκουστου θανάτου.»
Δεν είχε καν τον λόγο του τελειώσει, κι έπεσε μέγα κύμα πάνω του
σαρωτικό που ταρακούνησε και τη σχεδία.
Βρέθηκε ξαφνικά μακριά της, του ξέφυγε απ’ το χέρι το τιμόνι.
Η θυμωμένη θύελλα με τους μεικτούς ανέμους σύντριψε το κατάρτι,
350. πανί κι αντένα σφενδονίστηκαν πέρα στο πέλαγο.
Κι έμεινε αυτός ώρα πολλή μέσα στη δίνη,
κεφάλι δεν μπορούσε να σηκώσει
μπρος στην ορμή των φοβερών κυμάτων. Τον βάρυναν ακόμη
και τα ρούχα, αυτά που η θεία Καλυψώ τού είχε φορέσει. 
355. Κάποια στιγμή ωστόσο ανάβλεψε, φτύνει από το στόμα του πικρή την άρμη [...],
357. όμως και τη σχεδία του θυμάται, κι ας είχε πια αποκάμει.
Βρήκε ξανά τη δύναμη κι αρπάζεται
μέσα απ’ τα κύματα επάνω της και, καθισμένος τώρα
360. εκεί στη μέση, δοκίμαζε πώς να ξεφύγει το τέλος του θανάτου. 
Όμως το μέγα κύμα την πήγαινε όπου ήθελε· τη μιαν εδώ,
την άλλη εκεί. Πώς ο χειμερινός βοριάς σαρώνει στον κάμπο αγκάθια,
κι αυτά σφιχταγκαλιάζονται και γίνονται ένα πράμα,
έτσι και τη σχεδία οι άνεμοι εδώ και εκεί τη φέρναν και την πήγαιναν·
365. τη μια ο νότος στον βοριά την άφηνε κουμάντο,
την άλλη ο λεβάντες την παράδινε για να τη σέρνει ο πουνέντες.
Ώσπου τον πήρε είδηση η καλλίσφυρη Ινώ, του Κάδμου η θυγατέρα,
η Λευκοθέη, 3 που πρώτα είχε ανθρώπινη φωνή και φύση, μα τώρα
οι θεοί τής έδωσαν θεϊκή τιμή μες στα πελάγη. 
370. Αυτή τον Οδυσσέα ελέησε όπως τον είδε θλιβερά παραδαρμένο·
σκούρο πουλί με την ουρά σχιστή, παρόμοια πέταξε και βγήκε
από το κύμα, κάθισε πάνω στη σχεδία του, και του είπε τον δικό της λόγο:
«Δύσμοιρε, γιατί ο κοσμοσείστης Ποσειδών τόσο πολύ μαζί σου τα ’βαλε;
γιατί σου σπέρνει τόσα πάθη;
375. Κι όμως, παρ’ όλο τον θυμό του, δεν θα μπορέσει να σε θανατώσει.
Να κάνεις μόνο ό,τι σου πω, και δεν μου φαίνεσαι ασύνετος: 
βγάλε από πάνω σου αυτά τα ρούχα, ξέχασε τη σχεδία σου
και χάρισέ τη στους ανέμους· βάλε
τα δυνατά σου να κολυμπήσεις μ’ απλωτές, νόστο να βρεις
380. στη χώρα των Φαιάκων, όπου η μοίρα σου σου γράφει να γλιτώσεις. 
Πάρε και τούτο το άφθαρτο μαγνάδι, 4 ζώσε μ’ αυτό το στέρνο σου,
και φόβος πια θανάτου δεν θα σ’ απειλήσει, μήτε και τ’ άλλα πάθη.
Κι όταν με το καλό πιάσουν τα χέρια σου στεριά,
385. λύσε το πάλι το μαγνάδι, στο μπλάβο πέλαγο να το πετάξεις,
όσο μπορείς μακρύτερα, κοιτάζοντας εσύ στην άλλη άκρη.»
Τελειώνοντας του παραδίνει το μαγνάδι. [...]
[Και βούλιαξε ξανά στον πόντο.]
σε σκέψη δίβουλη 5 μπλεγμένος,
αναστενάζοντας βαριά, γύρισε κι είπε στη γενναία ψυχή του:
«Αλίμονο, και ποιος αθάνατος πάλι μου πλέκει δόλο,
που με παρακινεί να παρατήσω τη σχεδία.
395. Κι όμως δεν θα τον υπακούσω, όσο ακόμη βλέπουνε τα μάτια μου
μακριά εκείνη τη στεριά, που λέει πως θα ’ναι η σωτηρία μου. 
Μάλλον αυτό θα κάνω, μου φαίνεται και το καλύτερο:
όσο βαστάξουν τα μαδέρια στους αρμούς τους,
θα κρατηθώ σ’ αυτά, θα υπομείνω κι εγώ το βάσανό μου·
400. και μόνο όταν το κύμα καταλύσει τη σχεδία, θα πέσω στο νερό.
Δεν βλέπω άλλο συμφερότερο που θα μπορούσα να σκεφτώ.»
Κι ενώ μ’ αυτή τη σκέψη πάλευαν νους και ψυχή του,
ο κοσμοσείστης Ποσειδών σηκώνοντας κύμα μεγάλο, άγριο, φοβερό
και κατακόρυφο, το ’ριξε καταπάνω του.
405. Πώς άνεμος σφοδρός σκορπίζει αλλού κι αλλού
ξερά τα άχυρα της θημωνιάς, 6 έτσι σκορπίστηκαν και τα μακριά μαδέρια. 
Κι όμως ο Οδυσσέας κρατήθηκε σ’ έναν κορμό,
τον καβαλίκεψε, λες κι ήταν άλογο της κούρσας,
πέταξε από πάνω του τα ρούχα, εκείνα που του φόρεσε
410. η θεία Καλυψώ, αμέσως το μαγνάδι
ζώστηκε στο στέρνο, με το κεφάλι βούτηξε στη θάλασσα,
τα χέρια του άπλωσε, κι έβαλε δύναμη να κολυμπήσει. 
Τον είδε όμως ο παντοδύναμος θεός που σείει τη γη,
την κεφαλή του κούνησε και μόνος του μιλούσε:
μήπως και σμίξεις κάποτε μ’ ανθρώπους διογέννητους.
Όμως και τούτο αν γίνει, δεν θα μπορείς να πεις
πως ήταν λίγη η συμφορά σου.»
Τελειώνοντας μαστίγωσε τ’ άλογα με την πλούσια χαίτη
420. και σίμωσε προς τις Αιγές, 7 όπου βρισκόταν και το ξακουστό παλάτι του. 

Αποχαιρετιστήριο...


ΓΙΑ ΕΣΑΣ

Σαν αστέρι είστε ψηλά στον ουρανό
και γλυκιά σαν το μέλι το χρυσό
σας αφιερώνουμε αυτό
με πολλή αγάπη και σεβασμό.

Μελιστάλακτη ξανθιά
δώστε μας δυο φιλιά
για να γίνουμε καλά.

Σαν το γιατρικό
μεσ' το φαρμακωμένο το πιοτό
δώστε μου λίγο για να ξεχαστώ....

                                   Να έχετε υγεία και ευτυχία
                               με πολλή αγάπη το Α3...

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Πρόγραμμα εορτασμού της 25ης Μαρτίου



9ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΟΛΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

v    Τη Υπερμάχω - χορωδία
v    Το δισκοπότηρο - χορωδία
v    Το ιστορικό πλαίσιο
v    Θεατρικό: Γεννήθηκα το 1821
v    Το έρμο Μεσολόγγι Δημοτικό τραγούδι – χορωδία
v    Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Διονυσίου Σολωμού
v    Το χάραμα - χορωδία
v    Άκρα του τάφου σιωπή - χορωδία
v    Μητέρα μεγαλόψυχη
v    Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά
v    Πήγες εις το Μεσολόγγι  Στροφές από τον Εθνικό Ύμνο του Διονυσίου Σολωμού, μελοποίηση του Ν. Μάντζαρου.


Παραδοσιακοί χοροί από το χορευτικό τμήμα του σχολείου:
v    Μάνα μου τα κλεφτόπουλα
v    Στη βρύση στa Τσερίτσανa
v    Κάτω στου βάλτου τα χωριά
v    Δέκα παλικάρια
v    Το ‘21
v    Των Αθανάτων το κρασί – τραγούδι του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
v    Εθνικός Ύμνος


Συντελεστές της γιορτής:

Μπαζιάκα Αναστασία
Παπανικολάου Βασιλική

Κακουλίδου Μάρθα: υπεύθυνη χορών
Μαρινάκης Ιωάννης: μαέστρος χορωδίας
Πατελοδήμου Ευανθία: επιμέλεια προγράμματος
Καλατζής Κωνσταντίνος: υπεύθυνος ήχου

Προβολή διαφανειών από το μαθητή Κούρτη Αλέξανδρο



Πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη
Η Έξοδος του Μεσολογγίου



Η ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ

Πίνακας του λαϊκού ζωγράφου Δ. Ζωγράφου – Ι. Μακρυγιάννη
Οι πολιορκίες του Μεσολογγίου
                                       

Παρασκευή 22 Μαρτίου 9.30 π.μ.

στην αίθουσα εκδηλώσεων του συγκροτήματος
Μουρτζούκου

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Χωρίς τελείες...

Δεν ήμουν ποτέ πολύ καλή στα λόγια...Ειδικά κάτι τέτοιες ώρες δεν βρίσκω λέξεις...οι λέξεις δεν είναι αρκετές...τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά για να τα περιγράψω και ο κίνδυνος να γίνω μελοδραματική ορατός...Γι αυτό θα καταφύγω πάλι στην απλότητα-πάντα μου έδινε λύσεις-δυο λόγια απλά,λοιπόν,από καρδιάς...
Στους μαθητές μου θέλω να πω πως με συγκίνησαν βαθιά...Γιατί είδαν κάτω από το αυστηρό μου ύφος τη μεγάλη μου αγάπη γι αυτούς...ίδια με την αγάπη μιας μάνας προς τα παιδιά της...Και γιατί αυτή την αγάπη μού την ανταπέδωσαν με την ευγένεια,τη φιλοτιμία τους,το ήθος και την εμπιστοσύνη τους...Αυτό-δύσκολο να διακρίνεις κάτω από την επιφάνεια,την ψυχή-αποδεικνύει το πόσο ξεχωριστοί είναι...Θεωρώ πολύ μεγάλο δώρο το ότι ο Θεός μου χάρισε τέτοιους μαθητές στο τέλος της πορείας μου σα δασκάλας...Ούτε μια στιγμή δεν με απογοήτευσαν...Κάθε μέρα ήταν χαρά να μπαίνω στην τάξη τους... Ήταν τιμή μου που σας γνώρισα,παιδιά...Σας έχω πει πολλές φορές πόσο ελπίζω στο καθαρό σας βλέμμα,πόσο σας εμπιστεύομαι...Σας εύχομαι καλή πορεία στη ζωή σας,ούριους ανέμους,δύναμη στις στραβοτιμονιές...να μην ξεχνάτε πως από τα λάθη μας μαθαίνουμε,πως ο καθένας είναι ξεχωριστός και σημαντικός,πως ταυτότητα αποκτούμε μέσα από τη σχέση με τον συνάνθρωπο,πως η ευτυχία βρίσκεται στην προσφορά...μη σταματήσετε μέχρι το τέλος να ονειρεύεστε,να προσπαθείτε,να μαθαίνετε...μη ξεχνάτε να σηκώνεστε κάθε φορά που πέφτετε-γιατί αυτό είναι το σημαντικό-...να τιμάτε κάθε λεπτό της ζωής σας,γιατί σας δόθηκε σα δώρο...Μπορεί να μην είστε πια μαθητές μου,αλλά θα είστε πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου,από τα ομορφότερα...Τα δάκρυά σας τα στόλισα στην πιο ψηλή θέση της καρδιάς μου...και τα ονόματά σας τα έβαλα στο εικονοστάσι του σπιτιού μου,μαζί με των παιδιών μου,και κάθε μέρα θα παρακαλώ την Παναγία να σας σκεπάζει με τη ζεστή της αγκαλιά και να φωτίζει το δρόμο σας...
Στους συναδέλφους μου θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου...γιατί ήταν συνοδοιπόροι καλοί...με ανέχτηκαν και με στήριξαν σε στιγμές δύσκολες...Συνάδελφοι,σας εύχομαι υγεία και δύναμη...πάντα να καίει στην καρδιά σας η φλόγα του δασκάλου που κάνει ελαφρύτερο τον κόπο...Πέρασα από πολλά σχολεία στην πορεία μου σαν εκπαιδευτικός,αλλά σε αυτό άφησα την ψυχή μου...
Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλω να εκφράσω στον Διευθυντή μου...για τα καλά του λόγια-που πολύ με συγκίνησαν-και τις ευχές του...με τίμησε πολλές φορές με την εμπιστοσύνη του...κι αυτό δεν το ξεχνώ...Κύριε Αγγελόπουλε,σας εύχομαι υγεία,αντοχή στις αντιξοότητες...ο Θεός να σας δίνει πάντα τις καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα που συναντάτε και να φωτίζει την πορεία σας στο τιμόνι του σχολείου...όπως μέχρι τώρα...
Ποτέ δεν τα κατάφερνα με τους αποχαιρετισμούς...δεν βάζω στη ζωή μου τελείες και κάτω παύλες...Αντί για τελεία βάζω κεφαλαίο και συνεχίζω...έτσι όπως όλα είναι συνέχεια στη ζωή...σε όλα έχω αφήσει ένα κομμάτι μου,σε όλα ξαναγυρνώ,σε όλα αναφέρομαι...Γι αυτό δεν σας αποχαιρετώ...και δεν σας ξεχνώ...θα είμαι πάντα εδώ τριγύρω...πάντα θα σας έχω στην καρδιά μου...θα μου λείψει  μόνο ο καθημερινός συγχρωτισμός...
                                                                                                 Με αγάπη
                                                                                        Μαρία Σπαντιδάκη

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΚΕΝΟ... ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ


                                       ΤΟ     ΚΕΝΟ…     ΤΟΥ     ΔΑΣΚΑΛΟΥ
   Γεμάτη χαρά, εκφρασμένη με κραυγές και χειροκροτήματα είναι η αντίδραση των μαθητών, όταν τους ανακοινώνεται ότι ένας καθηγητής τους για κάποιο λόγο απουσιάζει, δεν μπορεί να αναπληρωθεί το μάθημα, άλλωστε δεν το προτιμούν και θα κάνουν κενό αυτή την ώρα.
   Αλήθεια γιατί χαίρονται οι μαθητές τόσο πολύ ένα κενό στα μαθήματα και οι καλοί και οι μέτριοι στις επιδόσεις; Θέλουν να ξεκουραστούν, να παίξουν σαν παιδιά, να έχουν λιγότερο διάβασμα για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας; Είναι η μία εκδοχή. Δεν θέλουν καμιά φορά τον αυστηρό καθηγητή, που έχει πολλές απαιτήσεις και νιώθουν πίεση στο μάθημά του; Η άλλη εκδοχή. Είναι το γενικό κλίμα του σχολείου που δεν τους εμπνέει, τους πνίγει, δεν κάνουν παρέες, δεν δημιουργούν φιλίες, οι δάσκαλοί τους δεν είναι προσιτοί , δεν τους καταλαβαίνουν; Μια τρίτη εκδοχή.
   Όλα τα παραπάνω είναι μέρος της αλήθειας της σχολικής ζωής. Πολλά έχουν φορτωθεί στις πλάτες των μαθητών μας. Άραγε εμείς οι μεγάλοι έχομε ξεκαθαρίσει τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για τους νέους; Κυλάει η παιδική ηλικία με παιχνίδια, ανεμελιά, με όνειρα και ρομαντισμό; Οικοδομούν την προσωπικότητά τους με ψυχική ισορροπία, χαμόγελο, οικογενειακή γαλήνη εκτονώνοντας την νεανική τους ζωντάνια σε υγιείς ενασχολήσεις; Το σημερινό σχολείο τους εμπνέει;
   Είναι κάποιες στιγμές που εικόνες σαν την χθεσινή, μαθητών μας σε μια γωνιά της αυλής του σχολείου μας, με συγκίνησε βαθύτατα. Άλλοι αγκαλιασμένοι έκλαιγαν γοερά. Άλλοι καθισμένοι στο έδαφος αναρωτιόνταν γιατί; Δυο, τρεις ντροπαλοί, κρατούσαν τα μάτια τους για να μην ξεσπάσει η πλημμύρα των δακρύων τους. Ήταν οι μαθητές δύο τμημάτων. Αυτών των τμημάτων που από αύριο θα έχουν κενό στα φιλολογικά τους μαθήματα. Η καθηγήτριά τους πλέον είναι συνταξιούχος και τους ανακοίνωσε συγκινημένη, την προηγούμενη ώρα τα «νέα». Αυτή ήταν η εξήγηση. Πλέον η δασκάλα τους δεν θα ξανακάνει μάθημα μαζί τους. Δεν θα έχουν κοινωνία- επικοινωνία. Δεν θα μοιραστούν μαζί της  τη χαρά τους, τη στενοχώρια τους, το άγχος τους και δεν θα πάρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους με χαμόγελο αλλά και με αυστηρό ύφος όποτε χρειαστεί. Μαζί βάλανε τους κανόνες.
   Το κενό λοιπόν, η απουσία του Δασκάλου, έγινε μόνιμο. Και αυτό πονάει, γλυκά νοσταλγικά, στοργικά. Οι ψυχές των μαθητών  δεν χόρτασαν την αγάπη της καθηγήτριάς τους. Είναι σίγουρο πως θα το αναπληρώσουν και στο πρόσωπο του άλλου δασκάλου τους… Γιατί αυτό είναι το χρέος μας.
    Αγαπητή Μαρία,  την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου, την καλοσύνη σου, το σεβασμό και πάνω από όλα την αγάπη σου για τους νέους ανθρώπους  ,εύχομαι, να τα μοιράζεις με υγεία και δύναμη για πολλά χρόνια ακόμα, ως πρότυπα ζωής  στην οικογένειά σου  και όπου  οι υποχρεώσεις της ζωής σου επιτρέπουν. 
                                            Με   εκτίμηση   ο Διευθυντής του σχολείου σου
                                                             Αγγελόπουλος   Νικόλαος