Όταν οι νέοι ονειρεύονται...

"Τον κόσμο που θα ήθελα να ζήσω τον ονειρεύομαι πολύ διαφορετικό.Σε αυτόν οι λέξεις φθόνος,κακία και εγωισμός δεν θα ήταν γνωστές.Οι άνθρωποι δεν θα νοιάζονταν μόνο για το πως θα πλουτίσουν.Δεν θα υπήρχαν πόλεμοι,μόνο ειρήνη.Δεν θα υπήρχαν άνθρωποι που θα πεινούσαν.Όλοι θα ήταν ισότιμοι,δεν θα υπήρχαν πλούσιοι ή φτωχοί,δυνατοί ή αδύναμοι.Κανένας δε θα φοβόταν να πει την άποψή του ελεύθερα.Οι άνθρωποι θα σέβονταν τα δικαιώματα του άλλου.Θα ήταν ένας κόσμος με περισσότερο πράσινο και όχι φτιαγμένος από τσιμέντο,γεμάτος καυσαέρια.Οι άνθρωποι θα σέβονταν τη φύση και θα ζούσαν αρμονικά με όλα τα πλάσματά της.Πιστεύω πως αυτός θα ήταν ο τέλειος πλανήτης."
                                                      Καρούλης Χρήστος,Α΄ Γυμνασίου

"Γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο με ευημερία και αφθονία υλικών αγαθών.Οι γονείς μας φρόντιζαν πάντα να μη μας λείπει τίποτα.Παίζαμε ξέγνοιαστα,δεν φοβόμασταν τίποτα και ήμασταν ευτυχισμένοι. Γενικά,δεν περνούσε από το μυαλό μας η σκέψη πως θα έρθει μια στιγμή που η κοινωνία θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρότατα προβλήματα και ότι εξαιτίας αυτών θα παρακμάσει.Κι όμως,αυτή η εποχή έχει φτάσει...οικονομική κρίση,ψυχική και συναισθηματική απομάκρυνση των ανθρώπων, βία, εγκληματικότητα, φόβος, ανασφάλεια,παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,μόλυνση του περιβάλλοντος,μεταλλαγμένα προϊόντα.Η παραίτηση και η απελπισία δεν είναι λύση.Χρειάζεται ελπίδα,αισιοδοξία και όραμα για έναν καλύτερο κόσμο.Αυτό το όραμα όμως δεν πρέπει να είναι ουτοπικό,ώστε να μπορεί να υλοποιηθεί.Επιβάλλεται λοιπόν να γίνεται σωστή διαχείριση των χρημάτων των λαών από τα κέντρα εξουσίας και να μην αμφισβητούνται δικαιώματα που κατακτήθηκαν με θυσίες.

Στις σύγχρονες κοινωνίες είναι απαραίτητο να σεβόμαστε την ισότητα των ανθρώπων.Να μην υποτιμάται,αλλά ούτε και να υπερτιμάται,κάποιο από τα φύλα ή τα χρώματα των ανθρώπων της γης.Χρειάζεται λοιπόν να πάρει η έννοια "άνθρωπος" τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που της αρμόζει.Ασφαλώς,ένα από τα κυριότερά μου οράματα είναι να υπάρχει σεβασμός από τους μεγάλους προς τα παιδιά.Αυτό πρέπει να γίνεται σε μεγάλο βαθμό,ώστε τα παιδιά να μπορούν μελλοντικά να κρατήσουν τα ηνία του κόσμου και να τον κάνουν καλύτερο.Όμως,για να γίνει αυτό,το λιγότερο που χρειάζεται είναι καθαρός αέρας.Έτσι είναι επιβεβλημένο να προστατεύουμε το περιβάλλον και να χρησιμοποιούμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας,ώστε να τους παραδοθεί σε άριστη κατάσταση.Κλείνοντας,δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε και να ονειρευόμαστε έναν "τέλειο" κόσμο.Αυτό εξάλλου είναι εξωπραγματικό.Πρέπει να επιθυμούμε έναν καλύτερο κόσμο.Έστω ένα βήμα παραπάνω έχει αξία,αν επιτευχθεί."
                                                        Γρηγόρης Βούλγαρης,Α΄ Γυμνασίου

"Ο σημερινός κόσμος παρ όλη την εξελιγμένη τεχνολογία δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι τέλειος.Σήμερα βλέπουμε πως υπάρχουν πόλεμοι,γι αυτό το λόγο έχουμε πρόσφυγες,μετανάστες αλλά και πολλά θύματα.Ο κόσμος θα ήθελα να είναι χωρίς πολέμους.Τα παιδιά σε όλες τις γωνιές του κόσμου να μπορούν να παίξουν ειρηνικά,να ζουν χωρίς το φόβο,να μη στερούνται τη μόρφωση και να έχουν δίπλα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα.Υπάρχουν περιοχές στον πλανήτη μας που οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό.Έτσι υποφέρουν από ασθένειες που στο δυτικό κόσμο,δηλαδή στην Ευρώπη και την Αμερική αντιμετωπίζονται εύκολα με τους εμβολιασμούς.Γι αυτό θα ήθελα ο κόσμος στο μέλλον να απαλλαγεί από τις ασθένειες,όλοι οι άνθρωποι να έχουν καλές συνθήκες υγιεινής,γιατρούς,νοσοκομεία και,κυρίως,καθαρό νερό.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η πείνα στον Τρίτο Κόσμο.Εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και πεθαίνουν από την πείνα.Ευχή μου είναι να λείψει η πείνα από τον κόσμο,γιατί είναι άδικο ο μισός κόσμος να ζει στην ευημερία και την αφθονία και ο υπόλοιπος μισός να λιμοκτονεί.Γενικά,το όραμά μου για τον κόσμο είναι ένας κόσμος ειρηνικός,δικαιότερος,πιο ανθρώπινος."
                                                           Μηνάς Γιάτσος,Α΄ Γυμνασίου

Όταν οι νέοι ονειρεύονται...

"Ο κόσμος μας έχει πάρα πολλά προβλήματα,όπως η φτώχεια,οι πόλεμοι και η μόλυνση του περιβάλλοντος.Δεν πρέπει όμως να χάνουμε την ελπίδα μας γι αυτό πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.Το όραμά μου είναι ένας κόσμος όπου όλα τα παιδάκια θα έχουν φαγητό,καθαρό νερό,θα μπορούν να παίζουν και να πηγαίνουν στο σχολείο.Επίσης ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρχει ειρήνη και οι άνθρωποι να προσπαθούν για το καλύτερο."
                                                                 Τσιρίκου Αλεξία,Α΄ Γυμνασίου

"Θα ήθελα έναν κόσμο δίχως πολέμους,πείνα,φτώχεια,ανέχεια.Ένα περιβάλλον πιο καθαρό,όχι μολυσμένο,χωρίς καμμένα δάση έτσι ώστε να μπορούμε να ζούμε μέσα σε αυτό με καθαρό οξυγόνο. Θα ήθελα να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.Ένα άλλο θέμα αφορά την οικονομική κρίση.Θα ήθελα οι πολιτικοί να μην μαλώνουν και να συμφωνήσουν ώστε να λυθεί αυτό το πρόβλημα."
                                                      Νταοπούλου Αναστασία,Α΄ Γυμνασίου

 "...Θα ήθελα να μην είχε ανοίξει η τρύπα του όζοντος για να μην υποφέρουν οι άνθρωποι από τον καρκίνο...."
                                                            Πετρούλιας Γιάννης,Α΄ Γυμνασίου

"Θα ήθελα να ζούσαμε σε αυτόν τον πλανήτη για όσο περισσότερο μπορούμε...Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι της γης να ζουν ειρηνικά και να μην υπάρχουν πόλεμοι και συγκρούσεις.Θα ήθελα να μην υπάρχουν οικονομικά προβλήματα σε καμιά χώρα.Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να έχουν ίδια δικαιώματα."
                                                           Τσιανάβας Αθανάσιος,Α΄ Γυμνασίου

"Στον κόσμο που θα ήθελα να ζω θα μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα.Όλα τα αμάξια θα κινούνταν με ηλεκτρισμό για να μη μολύνουν το περιβάλλον.Δεν θα υπήρχαν φτωχοί στους δρόμους.Όλοι θα είχαν δουλειά και θα έβγαζαν πολλά λεφτά.Δεν θα υπήρχαν εγκλήματα,πόλεμοι και ρατσισμός.Ο ένας άνθρωπος θα βοηθούσε τον άλλο."
                                                       Τσαρτσάλης Δημήτριος, Α΄ Γυμνασίου

"Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να είναι αγαπημένοι μεταξύ τους και να προσφέρει ο ένας στον άλλον ό,τι μπορεί να δώσει.Αν ένας άνθρωπος είναι φτωχός ο άλλος θα πρέπει να του δώσει μερικά χρήματα και όχι να τον περιφρονήσει σαν σκουπίδι και να φύγει.Κάποια μέρα οι άνθρωποι που περιφρονούν τους φτωχούς μπορεί να πάθουν το ίδιο...."
                                                         Σκαρίμβας Μάνος,Α΄ Γυμνασίου

 "Θέλω έναν καλύτερο κόσμο.Να έχουμε λεφτά.Να βοηθήσουμε τα παιδιά της Αφρικής...όπως λέει το τραγούδι "αν με αγκαλιάσεις με αγάπη,θα σε αγκαλιάσω κι εγώ".Έτσι θέλω το δικό μου κόσμο,με αγάπη και συμπόνοια."

"...Θέλω όλοι οι άνθρωποι να είναι αγαπημένοι μεταξύ τους.Φτώχεια να μην υπάρχει και όλοι να έχουν φαγητό και ζεστασιά.Όλα τα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο.Να μην υπάρχει οικονομική κρίση.Αλλά πάνω από όλα θέλω όλοι να έχουν υγεία και δύναμη να προχωρούν μπροστά."                                                        

Οι νέοι του σχολείου μας γράφουν και ζωγραφίζουν...

                                               "Η συντροφιά μου,το ποδήλατό μου"
Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν η κυρία μας ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να περιγράψουμε το δωμάτιό μας ή το ποδήλατό μας.Πιστεύω πως έπεσε σε περίπτωση.Φυσικά διάλεξα να περιγράψω το ποδήλατό μου,γιατί είναι το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών,αλλά και το πιο οικολογικό μεταφορικό μέσο.Το ποδήλατο μου προσφέρει συντροφιά όλες τις εποχές του χρόνου,εκτός από το χειμώνα,που δεν είναι και η καλύτερη εποχή για να παίξει κανείς με τους φίλους του στη γειτονιά.

Το χρώμα του ποδηλάτου μου είναι ροζ με σοκολατί και άσπρα ασύμμετρα σχήματα.Διάλεξα αυτό το χρώμα διότι πιστεύω πως αντιπροσωπεύει όλες τις εποχές του χρόνου.Το ροζ τις ανθισμένες αμυγδαλιές της Άνοιξης,το σοκολατί το βροχερό Φθινόπωρο και τη χρυσαφένια καλοκαιρινή αμμουδιά και το άσπρο το χιονισμένο χειμωνιάτικο τοπίο.Το τιμόνι είναι μαύρο σαν κάρβουνο και έχει έναν πολύ μοντέρνο σχεδιασμό.

Επίσης το ποδήλατό μου έχει μπροστά ένα καλαθάκι που με βοηθάει είτε στα ψώνια,που με στέλνει να κάνω η γιαγιά το καλοκαίρι,είτε στα ψώνια που με στέλνει να κάνω η μαμά τον υπόλοιπο καιρό. Επιπλέον η σόλα είναι αναπαυτική και έτσι με βοηθάει στο να κατεβαίνω με άνεση τις κατηφόρες και τα δαιδαλώδη δρομάκια του χωριού.Και για το τέλος άφησα τα πετάλια που κάθε μήνα τα λαδώνει ο μπαμπάς μου για να με ευκολύνουν και να κάνω πιο γρήγορα ποδήλατο αλλά και χωρίς να ακούγεται αυτός ο άσχημος ήχος όταν τρίζει κάτι.

Όταν έχουμε χρόνο την Άνοιξη,το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο μαζευόμαστε η κοριτσοπαρέα της γειτονιάς και κάνουμε βόλτες η καθεμιά με το ποδήλατό της.Μας αρέσει να ερευνούμε τα στενά της γειτονιάς.Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνουμε κακό στο περιβάλλον.Μπορεί το ποδήλατο να είναι λίγο μπελάς και να χρειάζεται αρκετές φορές το χρόνο επιδιορθώσεις,αλλά είναι η καλύτερή μου συντροφιά την Άνοιξη,το Φθινόπωρο,αλλά κυρίως το καλοκαίρι.
                                                               Μαρία Παπαδοπούλου,Α΄ Γυμνασίου

                                                     "Η πρώτη μας εκδρομή..."
Σ'ημερα,Τετάρτη 3 Οκτ ωβρίου 2012,οι καθηγητές και οι μαθητές του 9ου Γυμνασίου Βόλου,αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα και να αφήσουν τα μαθήματα για λίγο στην άκρη.Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ξεκινήσαμε τον περίπατό μας προς το πάρκο του Ελικοδρομίου.Πειράγματα,φωνές,αστεία σε όλη τη διαδρομή.

Με το που φτάσαμε,ξεχυθήκαμε εδώ κι εκεί,σαν πουλιά που τα άφησαν να βγουν από το κλουβί τους και να πετάξουν ελεύθερα.Αρκετοί μαθητές είχαν φέρει μαζί τους μπάλα κι άρχισαν να παίζουν κατά ομάδες ποδόσφαιρο ή βόλεϋ.Άλλοι κυνηγιόντουσαν μεταξύ τους,έπαιζαν κρυφτό,έβγαζαν φωτογραφίες ο ένας τον άλλον ή απλώς κουβέντιαζαν.

Η ώρα πέρασε γρήγορα με γέλια και αστεία και όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής,τα πρόσωπα όλων ήταν αναψοκοκκινισμένα σαν καφτερές πιπεριές από τον ήλιο.Κουρασμένοι,αλλά πολύ ευχαριστημένοι, επιστρέψαμε στο σχολείο για την καταγραφή των απουσιών και στη συνέχεια φύγαμε για τα σπίτια μας.Η πρώτη εκδρομή της φετινής σχολικής χρονιάς έληξε με επιτυχία κι ευτυχώς χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο.Υπομονή,λοιπόν,μέχρι την επόμενη.

                                              

9ο Γυμνάσιο Βόλου-Χριστούγεννα με το Φώτη Κόντογλου...

Οι νέοι του σχολείου μας γράφουν και ζωγραφίζουν...

                                                      

                                                                  "Το δωμάτιό μου..."
"Ο προσωπικός μου επίγειος παράδεισος" είχε πει κάποτε μια διάσημη ηθοποιός στην προσπάθειά της να περιγράψει το δωμάτιό της.Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω την έννοια των λέξεών της,παρόλο που ο χώρος αυτός είχε ενταχθεί πολύ πιο πριν στη ζωή μου χωρίς να με ρωτήσει ή να με προειδοποιήσει.

Ήταν αδύνατο να μετατρέψω,τουλάχιστον εξωτερικά,αυτόν το χώρο σε έναν επίγειο παράδεισο,έτσι αποφάσισα να βάλω λίγες πινελιές πραγματικότητας!Δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση ο χώρος έκφρασής μου να είναι άχρωμος και μουντός.Έτσι τον γέμισα με χρώματα πορτοκαλί,κόκκινο,μωβ.... Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη!Έβαλα βιβλία,βιβλιοθήκη,γραφείο,κρεβάτι,κορνίζες,καρέκλες και ...ξαφνικά σταμάτησα.Το ένιωθα ήδη τόσο παραφουσκωμένο από τις σκέψεις,τα όνειρα και τις αναμνήσεις που φιλοξενούσε.

Συνδύασα,αφαίρεσα,ξαναπροσπάθησα και δημιούργησα το σημερινό αποτέλεσμα.Ένα δωμάτιο ντυμένο στα χρώματα του ήλιου και της αγάπης.Την άκρη του στολίζει ένα τεράστιο γραφείο και μια βιβλιοθήκη συμβολίζοντας το σημαντικό ρόλο της παιδείας στη ζωή μου.Στη μέση ένα μικρό τραπέζι γεμάτο κορνίζες και αναμνήσεις.Ένα κρεβάτι,το κρεβάτι των ονείρων,δεσπόζει στην άλλη άκρη.Στους τοίχους κρέμονται χάρτες,αφίσες,φωτογραφίες και ένα εκκεντρικό φωτιστικό φωτίζει πάντα τις σκέψεις μου.Δυο μεγάλες ντουλάπες από τις οποίες κρέμονται δυο ονειροπόλες νεράιδες,παραμυθένιες,μαγικές.Τέλος ένα μεγάλο ρολόι,το μόνο στοιχείο πραγματικότητας, θυμίζοντάς μου την αναπόφευκτη ύπαρξη του χρόνου.

Ο ιδιωτικός μου παράδεισος,ο χώρος έκφρασής μου,η προστασία μου και ο ακροατής μου,το κρυφό μυστικό της δύναμής μου,η μοναξιά μου,η συντροφικότητά μου,οι κλειδωμένες πόρτες της καρδιάς μου είναι όλα στριμωγμένα σε ένα χώρο μαγικό βγαλμένο από μια πραγματικότητα που ονειρεύεται κάθε ανθρώπινο ον.
                                                          Παπαθεολόγου Βασιλική,Α΄ Γυμνασίου

                                                       "Ο δικός μας Άγιος Βασίλειος..."
Ο κόκκινος Άι-Βασίλης είναι ένα ξενόφερτο προϊόν μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας,της Coca-cola,και δημιουργήθηκε καθαρά για εμπορικούς και κερδοσκοπικούς λόγους.Θεωρώ ότι δεν έχει καμιά σχέση με το ουσιαστικό νόημα των εορτών,που δεν είναι άλλο από την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.

Η δική μας ορθόδοξη,χριστιανική παράδοση τιμά την πρώτη μέρα του χρόνου τον πραγματικό Άγιο Βασίλειο,έναν από τους Μεγάλους Πατέρες της εκκλησίας μας.Ο Άγιος Βασίλειος έδωσε όλη του την περιουσία για να χτίσει ορφανοτροφεία,γηροκομεία και πτωχοκομεία,διδάσκοντας έτσι την αξία της προσφοράς και της ελεημοσύνης.Υπήρξε παράδειγμα ταπεινότητας και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο.

Από την άλλη πλευρά πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κόκκινος Άι-Βασίλης προσφέρει χαρά και διασκέδαση στα παιδιά.Μια χαρά όμως που βασίζεται στο ψέμα!Οι γονείς κάθε χρόνο σπεύδουν στα πολυκαταστήματα για να αγοράσουν τα υποτιθέμενα "δώρα" του Άι-Βασίλη και τα παιδιά γίνονται όλο και πιο απαιτητικά και ανικανοποίητα.Τα φτωχά παιδάκια μένουν απογοητευμένα,με τα χέρια αδειανά,αφού ο κόκκινος Άι-Βασίλης,συνήθως,δεν έχει δώρα γι αυτά.

Ταυτόχρονα,διάφοροι παχουλοί κύριοι μασκαρεύονται με την κόκκινη στολή κι εκμεταλλεύονται την αθωότητα των μικρών παιδιών για να βγάλουν χρήματα.Που είναι,όμως,το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσα σε όλα αυτά;

Επομένως νομίζω ότι για να τιμήσουμε τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας ως λαός,θα πρέπει να υιοθετήσουμε σαν σύμβολο της Πρωτοχρονιάς τον δικό μας Άγιο Βασίλειο,που δεν έχει ανάγκη από λαμπιόνια,γιρλάντες και κούφια είδωλα.Ας μιμηθούμε το παράδειγμά του και ας προσφέρουμε απλόχερα αγάπη στους γύρω μας.Κανένα παιχνίδι,όσο εντυπωσιακό ή ακριβό κι αν είναι,δεν μπορεί να αντικαταστήσει το δώρο της αγάπης που είναι ανυπολόγιστης αξίας...
                                                                                        Άννα Κονιστή,Α΄ Γυμνασίου