ΤΟ ΚΕΝΟ... ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

                                       ΤΟ     ΚΕΝΟ…     ΤΟΥ     ΔΑΣΚΑΛΟΥ

   Γεμάτη χαρά, εκφρασμένη με κραυγές και χειροκροτήματα είναι η αντίδραση των μαθητών, όταν τους ανακοινώνεται ότι ένας καθηγητής τους για κάποιο λόγο απουσιάζει, δεν μπορεί να αναπληρωθεί το μάθημα, άλλωστε δεν το προτιμούν και θα κάνουν κενό αυτή την ώρα.

   Αλήθεια γιατί χαίρονται οι μαθητές τόσο πολύ ένα κενό στα μαθήματα και οι καλοί και οι μέτριοι στις επιδόσεις; Θέλουν να ξεκουραστούν, να παίξουν σαν παιδιά, να έχουν λιγότερο διάβασμα για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας; Είναι η μία εκδοχή. Δεν θέλουν καμιά φορά τον αυστηρό καθηγητή, που έχει πολλές απαιτήσεις και νιώθουν πίεση στο μάθημά του; Η άλλη εκδοχή. Είναι το γενικό κλίμα του σχολείου που δεν τους εμπνέει, τους πνίγει, δεν κάνουν παρέες, δεν δημιουργούν φιλίες, οι δάσκαλοί τους δεν είναι προσιτοί , δεν τους καταλαβαίνουν; Μια τρίτη εκδοχή.

   Όλα τα παραπάνω είναι μέρος της αλήθειας της σχολικής ζωής. Πολλά έχουν φορτωθεί στις πλάτες των μαθητών μας. Άραγε εμείς οι μεγάλοι έχομε ξεκαθαρίσει τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για τους νέους; Κυλάει η παιδική ηλικία με παιχνίδια, ανεμελιά, με όνειρα και ρομαντισμό; Οικοδομούν την προσωπικότητά τους με ψυχική ισορροπία, χαμόγελο, οικογενειακή γαλήνη εκτονώνοντας την νεανική τους ζωντάνια σε υγιείς ενασχολήσεις; Το σημερινό σχολείο τους εμπνέει;

   Είναι κάποιες στιγμές που εικόνες σαν την χθεσινή, μαθητών μας σε μια γωνιά της αυλής του σχολείου μας, με συγκίνησε βαθύτατα. Άλλοι αγκαλιασμένοι έκλαιγαν γοερά. Άλλοι καθισμένοι στο έδαφος αναρωτιόνταν γιατί; Δυο, τρεις ντροπαλοί, κρατούσαν τα μάτια τους για να μην ξεσπάσει η πλημμύρα των δακρύων τους. Ήταν οι μαθητές δύο τμημάτων. Αυτών των τμημάτων που από αύριο θα έχουν κενό στα φιλολογικά τους μαθήματα. Η καθηγήτριά τους πλέον είναι συνταξιούχος και τους ανακοίνωσε συγκινημένη, την προηγούμενη ώρα τα «νέα». Αυτή ήταν η εξήγηση. Πλέον η δασκάλα τους δεν θα ξανακάνει μάθημα μαζί τους. Δεν θα έχουν κοινωνία- επικοινωνία. Δεν θα μοιραστούν μαζί της  τη χαρά τους, τη στενοχώρια τους, το άγχος τους και δεν θα πάρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους με χαμόγελο αλλά και με αυστηρό ύφος όποτε χρειαστεί. Μαζί βάλανε τους κανόνες.

   Το κενό λοιπόν, η απουσία του Δασκάλου, έγινε μόνιμο. Και αυτό πονάει, γλυκά νοσταλγικά, στοργικά. Οι ψυχές των μαθητών  δεν χόρτασαν την αγάπη της καθηγήτριάς τους. Είναι σίγουρο πως θα το αναπληρώσουν και στο πρόσωπο του άλλου δασκάλου τους… Γιατί αυτό είναι το χρέος μας.

    Αγαπητή Μαρία,  την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου, την καλοσύνη σου, το σεβασμό και πάνω από όλα την αγάπη σου για τους νέους ανθρώπους  ,εύχομαι, να τα μοιράζεις με υγεία και δύναμη για πολλά χρόνια ακόμα, ως πρότυπα ζωής  στην οικογένειά σου  και όπου  οι υποχρεώσεις της ζωής σου επιτρέπουν. 

                                            Με   εκτίμηση   ο Διευθυντής του σχολείου σου

                                                             Αγγελόπουλος   Νικόλαος