Χωρίς τελείες...

Δεν ήμουν ποτέ πολύ καλή στα λόγια...Ειδικά κάτι τέτοιες ώρες δεν βρίσκω λέξεις...οι λέξεις δεν είναι αρκετές...τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά για να τα περιγράψω και ο κίνδυνος να γίνω μελοδραματική ορατός...Γι αυτό θα καταφύγω πάλι στην απλότητα-πάντα μου έδινε λύσεις-δυο λόγια απλά,λοιπόν,από καρδιάς...

Στους μαθητές μου θέλω να πω πως με συγκίνησαν βαθιά...Γιατί είδαν κάτω από το αυστηρό μου ύφος τη μεγάλη μου αγάπη γι αυτούς...ίδια με την αγάπη μιας μάνας προς τα παιδιά της...Και γιατί αυτή την αγάπη μού την ανταπέδωσαν με την ευγένεια,τη φιλοτιμία τους,το ήθος και την εμπιστοσύνη τους...Αυτό-δύσκολο να διακρίνεις κάτω από την επιφάνεια,την ψυχή-αποδεικνύει το πόσο ξεχωριστοί είναι...Θεωρώ πολύ μεγάλο δώρο το ότι ο Θεός μου χάρισε τέτοιους μαθητές στο τέλος της πορείας μου σα δασκάλας...Ούτε μια στιγμή δεν με απογοήτευσαν...Κάθε μέρα ήταν χαρά να μπαίνω στην τάξη τους... Ήταν τιμή μου που σας γνώρισα,παιδιά...Σας έχω πει πολλές φορές πόσο ελπίζω στο καθαρό σας βλέμμα,πόσο σας εμπιστεύομαι...Σας εύχομαι καλή πορεία στη ζωή σας,ούριους ανέμους,δύναμη στις στραβοτιμονιές...να μην ξεχνάτε πως από τα λάθη μας μαθαίνουμε,πως ο καθένας είναι ξεχωριστός και σημαντικός,πως ταυτότητα αποκτούμε μέσα από τη σχέση με τον συνάνθρωπο,πως η ευτυχία βρίσκεται στην προσφορά...μη σταματήσετε μέχρι το τέλος να ονειρεύεστε,να προσπαθείτε,να μαθαίνετε...μη ξεχνάτε να σηκώνεστε κάθε φορά που πέφτετε-γιατί αυτό είναι το σημαντικό-...να τιμάτε κάθε λεπτό της ζωής σας,γιατί σας δόθηκε σα δώρο...Μπορεί να μην είστε πια μαθητές μου,αλλά θα είστε πάντα ένα κομμάτι της ζωής μου,από τα ομορφότερα...Τα δάκρυά σας τα στόλισα στην πιο ψηλή θέση της καρδιάς μου...και τα ονόματά σας τα έβαλα στο εικονοστάσι του σπιτιού μου,μαζί με των παιδιών μου,και κάθε μέρα θα παρακαλώ την Παναγία να σας σκεπάζει με τη ζεστή της αγκαλιά και να φωτίζει το δρόμο σας...

Στους συναδέλφους μου θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου...γιατί ήταν συνοδοιπόροι καλοί...με ανέχτηκαν και με στήριξαν σε στιγμές δύσκολες...Συνάδελφοι,σας εύχομαι υγεία και δύναμη...πάντα να καίει στην καρδιά σας η φλόγα του δασκάλου που κάνει ελαφρύτερο τον κόπο...Πέρασα από πολλά σχολεία στην πορεία μου σαν εκπαιδευτικός,αλλά σε αυτό άφησα την ψυχή μου...
Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλω να εκφράσω στον Διευθυντή μου...για τα καλά του λόγια-που πολύ με συγκίνησαν-και τις ευχές του...με τίμησε πολλές φορές με την εμπιστοσύνη του...κι αυτό δεν το ξεχνώ...Κύριε Αγγελόπουλε,σας εύχομαι υγεία,αντοχή στις αντιξοότητες...ο Θεός να σας δίνει πάντα τις καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα που συναντάτε και να φωτίζει την πορεία σας στο τιμόνι του σχολείου...όπως μέχρι τώρα...

Ποτέ δεν τα κατάφερνα με τους αποχαιρετισμούς...δεν βάζω στη ζωή μου τελείες και κάτω παύλες...Αντί για τελεία βάζω κεφαλαίο και συνεχίζω...έτσι όπως όλα είναι συνέχεια στη ζωή...σε όλα έχω αφήσει ένα κομμάτι μου,σε όλα ξαναγυρνώ,σε όλα αναφέρομαι...Γι αυτό δεν σας αποχαιρετώ...και δεν σας ξεχνώ...θα είμαι πάντα εδώ τριγύρω...πάντα θα σας έχω στην καρδιά μου...θα μου λείψει  μόνο ο καθημερινός συγχρωτισμός...
                                                                                                 Με αγάπη
                                                                                        Μαρία Σπαντιδάκη